Derinceli Dostlar
Yazım Tarihi; 26 Haziran 2005 Pazar, Şirintepe-İzmit, Yayın Tarihi;
Yazım Tarihi; 26 Haziran 2005 Pazar, Şirintepe-İzmit, Yayın Tarihi;
Derinceli Dostları ziyaret edecektim. Arabamı İş Bankası’nın batısındaki sokağa bıraktım. İlkin Denizciler Caddesi’ne çıkıp “Yorgancı” Selim Selim Salihoğlu amcayı ziyaret ettim. Dükkanını yeni değiştirmiş. Yan dükkanla birleştirmiş eski dükkanını. Yorgan dikim işini hazıra döndürmüş. Perde işine girmiş. Nevresim, yorgan ve diğer bilumum ev tekstil ürünlerini getirmiş. Dikim işini evinin altında sürdürüyormuş. Dükkanda ise perde dikiyordu.
İkinci uğradığım yer Kızılkaya Cam’dı. Hüseyin Kızılkaya dükkanda sipariş verilen camların kesimiyle uğraşıyordu. Çok sevgili Ali Kızılkaya amcanın oğlu. Gençlik arkadaşımız.. Selim Salihoğlu amcanın dükkanında muhabbetteyken yoldan geçen Ömer Keskin’e seslenmiştim. Duyuramamıştım sesimi. Şimdi başka bir dükkanın önünden geçince selamlaşıp konuştuk. Hüseyin Kızılkaya oturun size çay ikram edeyim dedi. Ömer Keskin, İzmit Kuruçeşme Kurfallı Köyü’nde öğretmenlik yapıyordu. Oturdukları sokakla ilgili derdini anlatmak için belediye kadar gitmiş.
Kızılkaya Cam’dan çıktığımda arabasından inmekte olan İzmit İmam Hatip Okulu’ndan arkadaşım ve annemin büyük ağabeyi Ahmet Ortaç tarafından yakından tanıdığım birine rastladım. Nurettin Yıldız. Derince Postanesi’ne yakın bir yerde oturuyormuş. Yıllardır karşılaşmamıştık. Nurettin Yılmaz çocukluğunda Öğretmenler Mahallesi’nin en kuzey ucunda oturmaktaydı. İzmit İtfaiyesi’nden emekli olmuştu. Çocukluk ve gençlik arkadaşımdı. Nurettin Yıldız’ın ailesi Murgul Gürcüleri’ndendi. Derince’ye Gölcük Tatar İhsaniye çevresinden gelmişlerdi sanırım.
Çayımızı içtikten sonra izin isteyip Derince Eczanesi’ne gittik. Reşat Keçeci bir dostuyla muhabbetteydi. Artvinli. Ömer Keskin de Artvin Borçka’dan. Şu güzelliğine bak. Tatarlar, Lazlar, Gürcüler, Romanya Türkmenleri, Yunanistan ve Bulgaristan Göçmenleri.. Yörükler.. Derince ilk başlardan beri adeta BM merkezi gibi.. İki haftadır Derince Express Gazetesi’nde çıkmayan köşe yazımı merak etmişti dostlar. Nedenini açıkladım kısaca. İki hafta sonra çıkmaya devam eder dedim. Ferit Toplu’ya rastlamıştım. Ama o Reşat Kececi’nin “Dostların buluşma eczanesi”ne uğramamış. Telefon ettim. Saray Taksi yanındaki Gonca Giyim’deyim dedi. Oraya gitmek için izin istedik Hüseyin Kızılkaya’dan.. Gonca Giyim’in sahibi de Tatarlar’dandı.
Ferit Toplu ile Pazar günü yapılacak İzmit-Gebze Tepreş’ini, Tataristan Tatarları’nın 14.sini kutlayacakları şenliği ve Eskişehir Tepreş’ine ait yazı ve resimleri konuşacaktım. Torunu D-100 altında Sancaklar’ın apartmanlarından birinde bir berberde tıraş oluyormuş. Onu alacağım, birlikte gidelim dedi. Geçit’ten geçip Güney Derince tarafına geçtik. Gittiğimiz berber dükkanında Ferit Toplu’nun torunu saç tıraşı oluyordu. Berber işine ara verip bana doğru baktı. Yüzümü süzdü. Tanımıştı. Adınızı anımsayamadım ama yüzünüz tandık geldi dedi. İlkokuldan arkadaştık diye ekledi. “Berber” Kadem Umutlu’ydu bu. Çıraklık ve ustalığını Tatarlar’dan Berber Turan Günaydın’ın yanında geçirmiş ve kendi dükkanını açmıştı yıllar önce. Ağabeyi Ömer 3 sene önce vefat etmiş. Yıllar yılı görüşmemiştik..
Eskişehir Tepreş resimlerini CD içinde yanımda getirmiştim. Belki Metin Sandalcı’dan kopyalama olanağı buluruz diye Sandalcı Kuyumculuk’a çıktık Ferit Toplu ile birlikte. Ne yazık ki dükkandaki bilgisayarda CD Yazıcısı yokmuş. İstersen bırak bana evde yapıp getireyim dedi. Gerek olmaz, ben de işyerinden Ferit Toplu’ya aktarabilirim resimleri dedim. Ferit Toplu’dan ayrılıp arabama doğru yürüdüm. Yolda Derince Express Gazetesi’nin yeni sahibi Haluk Gezer’e rastladım. CHP şubesinden geldiğini söyledi. Bir kongreleri mi ne varmış. Haber yapacakmış. Ablam Heyecan Kiraz’a telefon ettim. İzmit’te Huriye [Kiraz] Ofluoğlu’larla birlikteymiş. Akşam üzeri işim uygun olursa yine ararım dedim.
Şimdi Enver Derin’e uğrayacaktım. Çocukluk ve ilkokulundan sıra arkadaşım Nedim Karakaş ile de görüşme olanağım olacaktı. Çocukluk yıllarıma, 10 yaşlarıma dönecektim. Nedim Karakaç Derince Cumhuriyet İlkokulu’ndan sınıf arkadaşımdı. Sıra arkadaşım. Uzun boyluydu. Yaşça bizden büyüktü. Evleri Derinceli Yörükler’in yaşadıkları Yörükler Semti’ndeydi. Uzun bir yolu yürüyerek gelirdi okula. Başka da şansı yoktu zaten. Farklı olan geldiği yolun büyük bir kısmı yerleşime açık değildi. Mahallesine en yakın yer Çenedere kıyısındaki Lazlar Mahallesi’ydi.
Enver Derin’in yapı malzemeleri satan dükkanına gittiğimde müşterisiyle ilgileniyordu. Oyalanmak için çevreye göz attım. Derince Işıklar çevresi yeşillendirilmiş ve D-100’e bağlantı kısmının kuzey-batı köşesine yeni panolar ekleniyordu. Çirkinliğe ve göz kirliliğine aldıran yoktu. Panolarda yerel yöneticilerin halk için nasıl da çalışıp çabaladıkları anlatılıyordu çoğu kaz büyük posterlerde.. D-100 çevresi ve merkezi bazı yerler süsleniyor ama beldenin geri tarafları, ara sokaklar ve caddeler perişanlıklar içinde yüzüyordu. Yerel yöneticiler gündelik işlerinin arasında asla bu tür yerlerde şöyle yürüyerek asla dolaşmazlardı. Yaşam, sıradan insanların yaşadıkları yerlerde nasıl sürüp gidiyor, hizmeti bazı yerlere ne biçimde götürebilmişiz biçiminde yaklaşım olmazdı..
Enver Derin işini bitirince dükkana girdik. Hoş sohbet. Dükkana giren yeni müşterilerle muhabbet kesilse de kaldığı yerden sürüyordu. Enver Derin cep telefonundan Nedim Karakoç’u aradı ve benden söz etti. Bir süre sonra uzun boylu iki kişi girdi dükkana. Arkadan gelen oğlu olmalı dedim. Aynı boydaydılar. Yüzleri çok benziyordu. Oğluymuş. Recep Karakoç [25]. Evlendirmiş oğlunu. Geçici olarak bir yerde çalışıyormuş Recep. Toyota’da çalıştığımı her öğrenenin yaptığı gibi oğlu için bir iş olanağı olup olmadığını soracaktı ilerleyen zamanda. Nedim Karakoç ve oğlundan önce dükkana yüzü tandık birisi daha gelmişti. O da beni tanıdı ama nereden diye soruyordu! Okulları saydım. Oturduğum kahveleri ve arkadaşlarımı eski Derince günlerimden. Hiç birisi tutmamıştı. Ama Yörükler’dendi o da. Adı Ali Karakoç’muş adı.
Sohbetimiz geçmiş zamanlara uzandı. 1960’ların Derince’sine. Herkesin herkesi tanıdığı zamanlara. Derince merkez, Makasbaşı, Eski Limanyolu ve Muhacir Mahallesi. Subay Mahallesi, Çenedağ Mahallesi, Öğretmenler Mahallesi, Harmantarla ve Kaynak. En doğuda da Köşk ve Topallar Köyü’nün yer aldığı zamanlar.. Okul olarak Turgut ve Cumhuriyet okulları var. Biz Merkez Camisi’nin doğusunda yer alan Cumhuriyet Okulu’na gidiyoruz. 1965’lerde Çenedere’nin batısına Subay Mahallesi Mezarlığı’na Pirireis İlkokulu’nun temeli atılmıştı. Roma zamanlarından kalma mezarlar çıkmıştı sarı-beyaz renkli toprak altından. O günlere döndük hep birlikte. Mezar kovuklarında oynardık. İnsan kemiklerini anımsıyordu Nedim Karakoç. Mezarlığın biraz batı tarafında bugünkü Serdar Sokak hizalarında Lazlar’dan Habib Aktaş amcanın evi vardı. Oğlunun adı Yaşar’dı dedi Nedim Karakoç. Ben de iki kızı daha olmalıydı dedim. Birisi ilkokulda bizlerle aynı sınıflarda okuyordu..
Muhabbet tatlı geldi. Laf lafı açtı. Saatler ilerledi. Ben bir yandan evden gelecek telefonu bekliyordum. Arayan olmamıştı. Nedim Karakoç ve oğlu Recep eve gidelim yemek yeriz diye teklifte bulunuyorlardı diğer yandan. Teşekkür ederim, başka bir zaman umarım diyordum. Evi aradığımda telefonu Bengisu açtı. “Annemi kendisini iyi duyumsamıyormuş. Uyuyor şimdi. Dinlenecekmiş..” dedi. Tamam, o zaman ben İzmit’e gidiyorum dedim. Tekrar görüşmek dileklerimizle vedalaşıp ayrıldık.. Bugün şanslı mıydım ne! Birçok dost, arkadaş ve sevdiğim değerli kişilerle iyi anlar ve hoş zamanlar geçirme olanağı bulmuştum Derince’de..
İkinci uğradığım yer Kızılkaya Cam’dı. Hüseyin Kızılkaya dükkanda sipariş verilen camların kesimiyle uğraşıyordu. Çok sevgili Ali Kızılkaya amcanın oğlu. Gençlik arkadaşımız.. Selim Salihoğlu amcanın dükkanında muhabbetteyken yoldan geçen Ömer Keskin’e seslenmiştim. Duyuramamıştım sesimi. Şimdi başka bir dükkanın önünden geçince selamlaşıp konuştuk. Hüseyin Kızılkaya oturun size çay ikram edeyim dedi. Ömer Keskin, İzmit Kuruçeşme Kurfallı Köyü’nde öğretmenlik yapıyordu. Oturdukları sokakla ilgili derdini anlatmak için belediye kadar gitmiş.
Kızılkaya Cam’dan çıktığımda arabasından inmekte olan İzmit İmam Hatip Okulu’ndan arkadaşım ve annemin büyük ağabeyi Ahmet Ortaç tarafından yakından tanıdığım birine rastladım. Nurettin Yıldız. Derince Postanesi’ne yakın bir yerde oturuyormuş. Yıllardır karşılaşmamıştık. Nurettin Yılmaz çocukluğunda Öğretmenler Mahallesi’nin en kuzey ucunda oturmaktaydı. İzmit İtfaiyesi’nden emekli olmuştu. Çocukluk ve gençlik arkadaşımdı. Nurettin Yıldız’ın ailesi Murgul Gürcüleri’ndendi. Derince’ye Gölcük Tatar İhsaniye çevresinden gelmişlerdi sanırım.
Çayımızı içtikten sonra izin isteyip Derince Eczanesi’ne gittik. Reşat Keçeci bir dostuyla muhabbetteydi. Artvinli. Ömer Keskin de Artvin Borçka’dan. Şu güzelliğine bak. Tatarlar, Lazlar, Gürcüler, Romanya Türkmenleri, Yunanistan ve Bulgaristan Göçmenleri.. Yörükler.. Derince ilk başlardan beri adeta BM merkezi gibi.. İki haftadır Derince Express Gazetesi’nde çıkmayan köşe yazımı merak etmişti dostlar. Nedenini açıkladım kısaca. İki hafta sonra çıkmaya devam eder dedim. Ferit Toplu’ya rastlamıştım. Ama o Reşat Kececi’nin “Dostların buluşma eczanesi”ne uğramamış. Telefon ettim. Saray Taksi yanındaki Gonca Giyim’deyim dedi. Oraya gitmek için izin istedik Hüseyin Kızılkaya’dan.. Gonca Giyim’in sahibi de Tatarlar’dandı.
Ferit Toplu ile Pazar günü yapılacak İzmit-Gebze Tepreş’ini, Tataristan Tatarları’nın 14.sini kutlayacakları şenliği ve Eskişehir Tepreş’ine ait yazı ve resimleri konuşacaktım. Torunu D-100 altında Sancaklar’ın apartmanlarından birinde bir berberde tıraş oluyormuş. Onu alacağım, birlikte gidelim dedi. Geçit’ten geçip Güney Derince tarafına geçtik. Gittiğimiz berber dükkanında Ferit Toplu’nun torunu saç tıraşı oluyordu. Berber işine ara verip bana doğru baktı. Yüzümü süzdü. Tanımıştı. Adınızı anımsayamadım ama yüzünüz tandık geldi dedi. İlkokuldan arkadaştık diye ekledi. “Berber” Kadem Umutlu’ydu bu. Çıraklık ve ustalığını Tatarlar’dan Berber Turan Günaydın’ın yanında geçirmiş ve kendi dükkanını açmıştı yıllar önce. Ağabeyi Ömer 3 sene önce vefat etmiş. Yıllar yılı görüşmemiştik..
Eskişehir Tepreş resimlerini CD içinde yanımda getirmiştim. Belki Metin Sandalcı’dan kopyalama olanağı buluruz diye Sandalcı Kuyumculuk’a çıktık Ferit Toplu ile birlikte. Ne yazık ki dükkandaki bilgisayarda CD Yazıcısı yokmuş. İstersen bırak bana evde yapıp getireyim dedi. Gerek olmaz, ben de işyerinden Ferit Toplu’ya aktarabilirim resimleri dedim. Ferit Toplu’dan ayrılıp arabama doğru yürüdüm. Yolda Derince Express Gazetesi’nin yeni sahibi Haluk Gezer’e rastladım. CHP şubesinden geldiğini söyledi. Bir kongreleri mi ne varmış. Haber yapacakmış. Ablam Heyecan Kiraz’a telefon ettim. İzmit’te Huriye [Kiraz] Ofluoğlu’larla birlikteymiş. Akşam üzeri işim uygun olursa yine ararım dedim.
Şimdi Enver Derin’e uğrayacaktım. Çocukluk ve ilkokulundan sıra arkadaşım Nedim Karakaş ile de görüşme olanağım olacaktı. Çocukluk yıllarıma, 10 yaşlarıma dönecektim. Nedim Karakaç Derince Cumhuriyet İlkokulu’ndan sınıf arkadaşımdı. Sıra arkadaşım. Uzun boyluydu. Yaşça bizden büyüktü. Evleri Derinceli Yörükler’in yaşadıkları Yörükler Semti’ndeydi. Uzun bir yolu yürüyerek gelirdi okula. Başka da şansı yoktu zaten. Farklı olan geldiği yolun büyük bir kısmı yerleşime açık değildi. Mahallesine en yakın yer Çenedere kıyısındaki Lazlar Mahallesi’ydi.
Enver Derin’in yapı malzemeleri satan dükkanına gittiğimde müşterisiyle ilgileniyordu. Oyalanmak için çevreye göz attım. Derince Işıklar çevresi yeşillendirilmiş ve D-100’e bağlantı kısmının kuzey-batı köşesine yeni panolar ekleniyordu. Çirkinliğe ve göz kirliliğine aldıran yoktu. Panolarda yerel yöneticilerin halk için nasıl da çalışıp çabaladıkları anlatılıyordu çoğu kaz büyük posterlerde.. D-100 çevresi ve merkezi bazı yerler süsleniyor ama beldenin geri tarafları, ara sokaklar ve caddeler perişanlıklar içinde yüzüyordu. Yerel yöneticiler gündelik işlerinin arasında asla bu tür yerlerde şöyle yürüyerek asla dolaşmazlardı. Yaşam, sıradan insanların yaşadıkları yerlerde nasıl sürüp gidiyor, hizmeti bazı yerlere ne biçimde götürebilmişiz biçiminde yaklaşım olmazdı..
Enver Derin işini bitirince dükkana girdik. Hoş sohbet. Dükkana giren yeni müşterilerle muhabbet kesilse de kaldığı yerden sürüyordu. Enver Derin cep telefonundan Nedim Karakoç’u aradı ve benden söz etti. Bir süre sonra uzun boylu iki kişi girdi dükkana. Arkadan gelen oğlu olmalı dedim. Aynı boydaydılar. Yüzleri çok benziyordu. Oğluymuş. Recep Karakoç [25]. Evlendirmiş oğlunu. Geçici olarak bir yerde çalışıyormuş Recep. Toyota’da çalıştığımı her öğrenenin yaptığı gibi oğlu için bir iş olanağı olup olmadığını soracaktı ilerleyen zamanda. Nedim Karakoç ve oğlundan önce dükkana yüzü tandık birisi daha gelmişti. O da beni tanıdı ama nereden diye soruyordu! Okulları saydım. Oturduğum kahveleri ve arkadaşlarımı eski Derince günlerimden. Hiç birisi tutmamıştı. Ama Yörükler’dendi o da. Adı Ali Karakoç’muş adı.
Sohbetimiz geçmiş zamanlara uzandı. 1960’ların Derince’sine. Herkesin herkesi tanıdığı zamanlara. Derince merkez, Makasbaşı, Eski Limanyolu ve Muhacir Mahallesi. Subay Mahallesi, Çenedağ Mahallesi, Öğretmenler Mahallesi, Harmantarla ve Kaynak. En doğuda da Köşk ve Topallar Köyü’nün yer aldığı zamanlar.. Okul olarak Turgut ve Cumhuriyet okulları var. Biz Merkez Camisi’nin doğusunda yer alan Cumhuriyet Okulu’na gidiyoruz. 1965’lerde Çenedere’nin batısına Subay Mahallesi Mezarlığı’na Pirireis İlkokulu’nun temeli atılmıştı. Roma zamanlarından kalma mezarlar çıkmıştı sarı-beyaz renkli toprak altından. O günlere döndük hep birlikte. Mezar kovuklarında oynardık. İnsan kemiklerini anımsıyordu Nedim Karakoç. Mezarlığın biraz batı tarafında bugünkü Serdar Sokak hizalarında Lazlar’dan Habib Aktaş amcanın evi vardı. Oğlunun adı Yaşar’dı dedi Nedim Karakoç. Ben de iki kızı daha olmalıydı dedim. Birisi ilkokulda bizlerle aynı sınıflarda okuyordu..
Muhabbet tatlı geldi. Laf lafı açtı. Saatler ilerledi. Ben bir yandan evden gelecek telefonu bekliyordum. Arayan olmamıştı. Nedim Karakoç ve oğlu Recep eve gidelim yemek yeriz diye teklifte bulunuyorlardı diğer yandan. Teşekkür ederim, başka bir zaman umarım diyordum. Evi aradığımda telefonu Bengisu açtı. “Annemi kendisini iyi duyumsamıyormuş. Uyuyor şimdi. Dinlenecekmiş..” dedi. Tamam, o zaman ben İzmit’e gidiyorum dedim. Tekrar görüşmek dileklerimizle vedalaşıp ayrıldık.. Bugün şanslı mıydım ne! Birçok dost, arkadaş ve sevdiğim değerli kişilerle iyi anlar ve hoş zamanlar geçirme olanağı bulmuştum Derince’de..
© Copyright Hakkı Erkan Kiraz’a Aittir. Tüm Hakları Saklıdır. Bu yazı ancak kaleme alanın önceden yazılı izni alınarak tekrar yayınlanabilir ya da dağıtılabilir. © Copyrighted to Erkan Kiraz. All Rights Reserved. This study may be re-copied or re-distributed only with prior consent of its Author. Written & Edited By Erkan Kiraz erkankiraz@yahoo.com on various dates.
Access Info; Erkan KIRAZ; Work Address; Import & Export Expert, Toyota Otomotiv Türkiye A.S. P.K.161, Adapazari, Nehirkent 54000, Turkey. Tel: +90-264-295 10 82 Direct, Fax: +90-264-295 00 82, erkan.kiraz@toyotatr.com Home Address; Kentsa Sitesi. A15, D: 1, Alikahya-Izmit, Turkey. Home Tel; +90-262- 319 41 00, GSM; +90-532-613 31 02, E-Mails; erkankiraz@yahoo.com, erkankiraz-41@hotmail.com, URLs; http://www.mtuncel.com, http://www.gezinotlari.net, http://erkankiraz.blogspot.com, http://erkankiraz.multiply.com/, http://www.panoramio.com/user/2404315.
Access Info; Erkan KIRAZ; Work Address; Import & Export Expert, Toyota Otomotiv Türkiye A.S. P.K.161, Adapazari, Nehirkent 54000, Turkey. Tel: +90-264-295 10 82 Direct, Fax: +90-264-295 00 82, erkan.kiraz@toyotatr.com Home Address; Kentsa Sitesi. A15, D: 1, Alikahya-Izmit, Turkey. Home Tel; +90-262- 319 41 00, GSM; +90-532-613 31 02, E-Mails; erkankiraz@yahoo.com, erkankiraz-41@hotmail.com, URLs; http://www.mtuncel.com, http://www.gezinotlari.net, http://erkankiraz.blogspot.com, http://erkankiraz.multiply.com/, http://www.panoramio.com/user/2404315.
Posts
